De cirkel is rond

Back in Buenos Aires, waar het allemaal begon 3,5 maand geleden. Gek genoeg voelde het bij mijn aankomst meteen als thuis. De grote hoeveelheid taxi´s, de stylish geklede mensen, de lekkende airco´s boven je hoofd, de enorme gebouwen, het gezicht van Evita op de 16 stroken brede ´9 de Julio´ en het weerzien met Emmy. We hebben twee avonden gefeest in Milhouse, ons hostel en zijn nu in Colonia, een stadje aan de overkant van de rivier, in Uruguay. Even bijkomen.

Twee weekjes geleden heb ik na de Braziliaanse kant van de Iguaçu watervallen de Argentijnse nog bezocht. Daar heten ze Iguazu, lekker fonetisch als de Spaanse taal is. Een prachtig natuurpark waarbij je de watervallen vanaf verschillende hoogten kunt bekijken. Vol vlinders, slangen, wasberen, gieren (iew!) en nog veel meer beesten. Ik heb samen met het pedante Deense jongetje en nog veel meer toeristen een showerboat genomen. Daarmee ga je, je raadt het al, met een speedboat onder de watervallen. Zeiknat kom je er onder vandaan. Lekker verfrissend!

Na Iguazu heb ik de bus gepakt richting Rosario. Eindelijk zien hoe mijn zusje woont, leeft en werkt in de geboortestad van Messi. Ze heeft een super leuk huisje samen met Mariel, een Argentijnse chica die geen woord Engels spreekt. Super gezellige meid en ook nog goed voor Marije d´r Spaans (en voor dat van mij). We hebben op het strand gelegen, we zijn uitgeweest, we hebben het monument van de vlag gezien, in het cafe van Messi een koffietje gedronken en veel gelachen. Vooral om de mannen die steeds maar weer op d´r vallen. Vrienden zijn met mannen is hier echt onmogelijk. Ik ben zelf nog naar de kapper geweest voor de dooie puntjes die je krijgt na 3 maanden zon, kou, buitenleven en hosteldouches. 1,5 uur en 3 kopjes mate later liep ik weer naar buiten. Geniale ervaring. Ze nemen alle tijd, hebben niks beters te doen en kletsten de oren van mijn hoofd.

Marije d´r Spaans is echt goed aan het worden. Ze kan zich prima redden en ze kan elke anekdote gewoon overbrengen aan haar huisgenootje. Leuk om te zien!

Na 5 daagjes bij mijn zusje heb ik de bus naar Buenos Aires gepakt voor mijn laatste weekje Zuid-Amerika. Dubbel gevoel. Gelukkig zat Emmy al in het hostel en konden we meteen door naar de bar om onze reis te beklinken met een fris biertje. Wat een toffe tijd hebben we gehad.

Vanavond gaan we weer richting Buenos Aires voor mijn laatste dagje. Dat wordt steak eten, een enorm ijsje halen op Avenida Callao en rode wijn drinken in Las Heras, een park in Palermo waar we de eerste weken elke dag rondhingen. For old times sake...

Tot snel allemaal!

Precious Peru

En toen was ik ineens in Peru. Nooit gedacht dat ik zoveel zou kunnen zien in 3 maanden tijd. Ik verras mezelf elke keer weer.Samen met Joe en Sam ben ik na Copacabana aan het titikaka meernaar Arequipa afgereisd. Ook wel´de witte stad´ genoemd vanwege het witte gesteente waar de huizen mee gebouwd worden. De stad ligt in een enorme vallei en vanaf het dakterras van ons hostel zagen we de drie grote vulkanen die de stad omringen. Heel imposant.

Ook het Plaza de Armas is prachtig! Mooi onderhouden groen en rondom overal statige gebouwen met mooie balkons en erkers. Na een paar dagen poolen, pasta schotels maken en flaneren op de straten was het tijd voor actie: paardrijden! De paarden hadden erg veel energie want ze wilden alleen maar galloperen. Toen ik eenmaal doorhad waar de rem zat vond ik het geweldig. Zodra er een open vlakte wasdeden we wedstrijdjes en mijn paardje won elke keer weer!

Na een paar dagen Arequipa ben ik met Sam richting de kust gegaan. Drie daagjes op het strand gelegen, geprobeerd te zwemmen in de enorm sterke stroming en uiteten geweest. We waren de enige gringo´s in town! Leuk om dat ook eens mee te maken. Aardige, behulpzame mensen en af en toe een rare, verraste blik. Ook liep er een pelikaan rond die het aas van de vissers probeerde te jatten. Hilarische taferelen kan ik je zeggen.

En toen richting Cusco! Herenigd met Matten Joe hebben we onder andere cavia gegeten (Floekie... crispy baked in the oven), een superslechte circusact bekeken in een cafe en de berg opgeklommen om het prachtige uitzicht over de stad te bekijken. Cusco is een hele mooie stad en de startplek voor een incatrail richting deMachu Picchu, de oude stad van de inca´s. Machu Picchu was als een sprookje. Enorm steile, groene bergen met ineens daar in het midden het geraamte van eenstad van 500 jaar oud. Ik had een ticket om de Huayna Picchu te beklimmen, eendik uur steile trappen beklimmen om een fantastisch uitzicht te hebben. Het was het waard. Wow!

Sinds dinsdag, de dag waarop ik naar Machu Picchu ging, ben ik weer alleen op pad. Best raar na4 weken samen gereisd te hebben met leuke mensen. Een beetje een dipje heb ik wel gehad de afgelopen dagen. Gelukkig ontmoette ik gisteren een betweterig Deens jongetje die zei: if you´re traveling you learn to accept that the world doesn´t always follow your rhythm. En gelijk heeft hij!

Na een superfijne vlucht (wat gaat dat snel vergeleken met een bus!) van Cusco naar Iguazu heb ik vandaag de watervallen gezien aan de Braziliaanse kant. Wat is dat indrukwekkend! En voor zover ik gehoord heb is de Argentijnse kant nog beter. And guess what, it´s on the menu for tomorrow :-) Daarna de bus naar Rosario. Zussie, de bus komt eraaaaaaan!

Nog maar 2 weekjes...

Liefs!!

ps. bedankt weer voor de vele reacties. Hartverwarmend!

Cycling, dancing and living on the edge in La Paz

La Paz is een terechte hoofdstad. Het ligt in een vallei, omgeven door besneeuwde bergen en het is er heerlijk onveilig. Gelukkig heb ik nergens last van gehad, maar het briefje in het hostel over het negeren van naderende politieagenten zegt genoeg. Hoe corrupt het ook is, het leeft er wel. Elke avond is er feest en gaan de speakers vol aan. Na al die dagen dakterrashangen kon ik wel wat beweging gebruiken, dus zodra ´Ai se eu te pego´ te horen was konden we alleen nog maar dansen. Heerlijk!

Wat heel erg leuk was aan La Paz was dat we met een enorm gezellige groep waren. Maud uit Utrecht, ontmoet op het dakterras in Sucre, Sam en Matt uit Australie, ontmoet op het (jawel, alweer) het dakterras in Potosi, Joe uit Cambridge en Emmy uit Utrecht die ik nog ken uit Buenos Aires. Dat worden gezellige empanada feestjes als we weer in Nederland zijn.

Gelukkig hebben we ook nog wat gezien van La Paz zelf, namelijk de witchmarket, de San Pedro gevangenis en het uitzichtspunt killi killi. Op de witchmarket verkochten de meest bizarre dingen, van opgezette baby lama tot middeltje om van je zweetvoeten af te komen (iemand interesse?). Toen ik wilde afrekenen checkte het bijdehante meisje meteen of mijn biljet echt was en of ik niet wat meer wilde betalen. 'Nee nee, chicita, zo werkt dat niet. 15 bolivianos, geen 20 voor die volle zak met spullen.'

De San Pedro gevangenis is een community op zich, er wonen daar hele gezinnen! We mochten niet naar binnen helaas. Hoewel, de beveiligers schrokken ons zo af met hun enorme geweren dat we het niet eens gevraagd hebben.

Na een paar dagen feesten en de stad bekijken was het tijd voor een adrenaline kick. En, dat was het! We hebben de Deathroad gemountainbiked. De weg waar de meeste mensen van afgekukeld zijn is tegenwoordig een ware attractie voor sensation seekers. Beetje creepy is het wel, maar het was zooo gaaf! Met een grote groep, waarvan een groot deel de mensen die ik ken uit Sucre, hebben we de 4 uur lange mountainbike tocht getrotseerd. De regen kwam met bakken uit de lucht waardoor we in de wolken fietste en maar heel af en toe een glimp van de 600 meter diepe afgrond zagen. Het maakte het alleen maar spannender want de weg was modderig geworden en de watervallen waar we doorheen fietsten uitdagender. De gidsen hebben filmpjes en foto's gemaakt, zodat wij onze handen niet van het stuur hoefden te halen. Heel verstandig...

En toen op naar Copacabana met Sam, Matt en Joe. Leuk stadje aan het titicaca meer, beetje jammer dat ik er weinig van gezien heb. Alleen de badkamer(vloer) en m´n bed was goed genoeg. Hoogteziekte kan blijkbaar ook na 3 weken alsnog binnenvallen, autsj! Gelukkig werd ik goed verzorgd door de heren. Doordat het bijna alleen maar regende hebben we snel een bus gepakt richting Peru, en dat is waar we nu zijn: in Arequipa. Een mooie stad die we zo eens gaan bezichtigen.

Nog maar 4 weekjes.......

Adios amigos!

ps. Sorry Em voor het stelen van je blogtitel

Sweet Sucre

Sucre is sweet! En dan bedoel ik de stad Sucre in Bolivia. Een koloniaal stadje waarvan het centrum op Unesco werelderfgoedlijst staat. Elk jaar verven ze de huizen opnieuw wit, zodat het er altijd stralend uit ziet. In het midden een gezellig plein met goed onderhouden tuintjes en fijne bankjes in de zon. Rondom bergen waar de huisjes met oranje gekleurde daken tegenaan gebouwd zijn. Als je niet beter zou weten zou je gokken dat je ergens in Toscane bent. Alleen de vrouwtjes met zwarte bolhoedjes en felgekleurde wollen vesten verraden dat je in het armste land van Zuid-Amerika bent.

In Potosi ben ik de zilvermijn ingeweest. Gewapend met helm, lamp, stofpak, kaplaarzen en dynamiet (serieus!) gingen we de smalle gangetjes door. Begeleid door een nogal arrogante gids, die zelf 20 jaar in de mijn heeft gewerkt. 'You are lucky. You know why? Because I'm your guide! Don't laugh. You think I'm a clown? I'm serious! I don't care about you tourists, I only do this for the miners.' En dat al kauwend op een stapel coca blaadjes. Ondanks zijn bijzondere manier van doen was hij natuurlijk goed op de hoogte van het werken in de mijn. Er werken daar 15000 mensen. Lange dagen, hard ploeteren, stoffige lucht... en als je er een lange tijd gewerkt hebt leef je niet veel langer dan 20 jaar. Flinke eye-opener, na twee maanden genieten en consumeren.

Vanuit Potosi hebben we een taxi gepakt naar Sucre. Twee uur scheuren door de bergen met twee Australiers, een Nederlander en drie Amerikanen. Ik had al van veel mensen gehoord dat Sucre leuk is, en dat is het ook echt. Ik heb, samen met de twee Ozzies en Joe uit Londen, Spaanse les. Wel fijn hier in Bolivia, want het is goedkoper dan Argentinie en ze praten een stuk langzamer.

Om eerlijk te zijn heb ik niet veel te melden over Sucre verder. Het enige wat we hier doen is chillen op het enorme dakterras, kaarten, mexxen, bier drinken in Florin (de plaatselijke kroeg met bitterballen en een heus swaffel (!)dessert) en een beetje Spaans huiswerk maken. Het leven kan niet veel beter denk ik...

Morgen paardrijden en dinsdag richting La Paz!

Bovennatuurlijk Bolivia

Hoeveel buitenaards plekken kan een mens aan per week? Pff... net bijgekomen van de Valle de la luna en de deathvalley in Chili, ben ik met Thomas en Kyle naar de zoutvlaktes in Bolivia gegaan. Surrealistisch, dat is het. Op dit moment ben ik in Potosi waar zilver gedolven wordt. Maandag gaan we de zilvermijn in. Hoop dat ik niet te claustrofobisch wordt.

Bolivia is echt fantastisch. Na Argentinie en Chili voel ik me nu pas echt in het buitenland. Vrouwen met rokken tot op hun knieen, dikke sokken met sandalen, een vest erboven en een bolhoedje op. En dat in alle kleuren van de regenboog. Echt geweldig. Uyuni was onze eerste stop. De rit van San Pedro de Atacama in Chili er naartoe was al heel bijzonder. De grensovergang was letterlijk een hokje in een verlaten woestijn met een paar honderd meter verder een wrak van een gekleurde bus. Geen baño te bekennen. 'En todas partes', zei de man die onze paspoorten stempelde. Oftewel... overal. Aan de wc papiertjes te zien gebruikte iedereen de enige plek die iets van privacy gaf, de bus.

We reden de hele dag door een schitterend landschap met meertjes met flamingo's, kuddes lama's met vrolijke roze vlaggetjes in de oren, bergtoppen met sneeuw, rode rotsen en kleine pitoreske dorpjes met stenen huisjes. Na al die uren in een hobbelende jeep hadden we wel behoefte aan een dagje in Uyuni. Kyle, Thomas' vriend uit de US kwam daarheen, een droogkloot eersteklas. Een enorme snor (yes!) en een geniale manier van vertellen. Een dag later zijn we naar de zoutvlaktes gegaan in een driedaagse tour. De zoutvlakte is zo groot dat je geniale perspectief foto's kan maken (jeej!) omdat de lucht niet te onderscheiden is van het wit van de vlakte. De wolken reflecteren zelfs in het laagje water wat op het zout licht, prachtig.

In de twee dagen erna hebben we geisers gezien bij zonsopkomst. De geur van rotte eieren, maar een welkome warme lucht bubbelend uit de aarde. Daarna een stop gemaakt bij allerlei raar gevormde rotsen. We hebben een kip beklommen, een troon, een cobra en een golf. Onze gids maar foto's maken, haha!

Na een avond vol sterren en planeten kijken was de laatste stop een hotspring bij een prachtig meer vol met flamingo's. Lekker opgewarmd na de kou van de nacht. Waanzinnig zeg.

Met als ons zitvlees van de jeeptour hebben we direct een tour geboekt naar Potosi voor de volgende dag. We vonden het best spannend want we hebben de meest vreselijke verhalen gehoord over bussen in Bolivia. Weinig beenruimte, geen toilet, weinig tot geen stops en overal Bolivianos op de grond. Het viel mee gelukkig! Slechts 5 uurtjes met onze benen in de knoop naar blof geluisterd (Thomas kon het wel waarderen) en games of thrones gekeken op de laptop. Volgens mij doet Carice van Houten daar volgend seizoen in mee... Anyway, op 4100 meter hebben we verdacht snel internet hier. Wel eens fijn voor de verandering! Verder is het hier erg stoffig en droog. En na een dagje wennen aan de hoogte gaat het nu prima. Een trap oplopen is wel vermoeiend, maar zelfs daar wen je aan.

Ik hoorde dat bij jullie de eerste lente zonnestralen voorbij zijn gekomen. Wat fijn! Geniet ervan. Dan doe ik mijn gebreide, gekleurde sokken weer aan.

Chau!

Adventure in Valpo

Pampa´s, pinguins, parilla en Perito Moreno

Hola! Een berichtje vanuit het meest zuidelijke puntje van mijn reis: Puerto Natales, in Chili. Morgen ga ik 4 dagen hiken en kamperen in Torres del Paine. Google het even, het is onbeschrijflijk mooi daar. Gisteren aangekomen hier en direct aangesloten bij een introductie over het natuurpark. Een jongen uit Hengelo deed de uitleg! Herkende direct zijn Nederlandse accent. Hij deed het erg grappig. Na de uitleg heb ik mijn charmes in de strijd gegooid en een reismaatje gevonden om een tent mee te delen (en mijn pannetje ravioli). Een student uit Utrecht, hahahaha. Het zal niet waar wezen ;)

Ik voel serieus een soort stress nu, omdat alles wat ik hier meemaak een highlight is en ik nu niet weet waar ik over ga schrijven. Serieus, alles is geweldig! De natuur hier is prachtig, de pampa´s eindeloos, het reizen gaat goed, ik ontmoet elke dag nieuwe leuke mensen, de hostels zijn prima en het vlees is heerlijk. Daar bovenop voel ik me supergoed hier omdat het in mijn eentje reizen zoveel beter gaat dan ik van tevoren had gedacht. Voelt echt wel als een kleine overwinning. Ik bepaal zelf mijn tempo, de dingen die ik wil doen en zien en met wie ik om ga. Heerlijk! Het enige waar ik niet goed in blijk te zijn hier: weinig geld uitgeven. Niet te doen! Gelukkig ben ik niet de enige. Heb bedacht om naar Bolivia te gaan en daar wat langer te blijven (daar zijn de prijzen 5x zo laag).

Waar was ik gebleven... in Buenos Aires! Van daaruit heb ik een bus gepakt naar Puerta Madryn, waar je heengaat voor de pinguins, zeeleeuwen, dolfijnen en walvissen. Ik ben naar Peninsula Valdes geweest met vier anderen van mijn hostel. We hebben erg genoten en gelachen om de pinguins en de gapende zeeleeuwen. Onze gids was heel goed op de hoogte van de paringsrituelen van de dieren en kon het niet laten de vergelijking met mensen te maken. Een vrouwtjes walvis weigert bijvoorbeeldstandaard om de liefde te bedrijven door op haar rug te gaan liggen, maar gaat danvaak alsnog overstag. ¨Just like women!¨ riep de gids.

Die avond bood een Italiaans meisje me aan om mee te eten met de asado, de barbecue. Toen om 11 uur het vlees nog niet op de parilla lag, wilde ik naar bed gaan. Ik was kapot!Ik liep naar de patio waarzij met andereItalianen en Argentijnen zaten te wachten tot het vuur warm genoegwas enzei dat ik ging slapen... ¨Nooooo, you can´t go to bed without any meat!¨ Zelachten zich kapot.Ze hebben me overgehaald nog even te wachten en dat was het waard.Alleen Daniela, een meisje uit BA die ook mee was met de excursie, sprak Engels. De anderen alleen Spaans of Italiaans. Ik begreep bijna alles en kon met gebaren en een paar bij elkaar geschraapte woorden best mee kletsen. Het was hilarisch echt. Wat een temperament daar aan tafel. Wilde verhalen, expressieve gezichten en heel grote stukken varkensvlees met rode wijn. Super leuk!

Oja... ze vinden Maxima maar een cinderella story... ze snappen er niks van dat wij zo´n fan van haar zijn.

Een paar dagen daarna ben ik met de bus naar El Calafate gegaan. In het hostel daar kwam ik meteen een Austalier tegen waar het mee klikte. We zijn koffie gaan drinken en kwamen een stel tegen waar hij in Torres del Paine mee had gehiked. Een Spaans meisje en een Franse jongen die beiden in Den Bosch wonen! Leuk stel dat mij veel kon vertellen over de plekken waar ik nog heen zou gaan.

De reden om naar El Calafate te gaan is de gletsjer Perito Moreno,de enige gletsjer in de wereld die groeit in plaats van smelt. Ik kwam er aan rond een uurtje of 11 ´s ochtends en het regende pijpenstelen. Het was mistig en het was er vol met toeristen. Een beetje een domper was het wel. Honderden toeristen schuilend voor de regen in een restaurantje en later in hun felgele poncho. Gelukkig reed de bus pas uren later terug en brak het na een paar uur helemaal open. Ik kwam het leuke stel weer tegen en samen hebben we genoten van het schitterende uitzicht, het lawaai van het krakende ijs en het stiekem eten van zelf meegebrachte pasta in het dure restaurant.

Gisteren ben ik hier aangekomen en vandaag heb ik de tijd om mijn hike voor te bereiden. Vanavond nog hapje eten met een stel uit Londen, die ik gisteren heb ontmoet. We hebben erg zitten lachen tijdens die introductie. Ze kunnen de directheid van Nederlanders wel waarderen geloof ik.

Jullie heel veel plezier met schaatsen, sneeuwbalgevechten en de Elfstedentocht (ongelofelijk!).

Dikke beso!

Tango en Spaanse les

Na een weekje Buenos Aires ben ik al helemaal gewend aan de stad. De lekkende airco´s boven je hoofd als je op de stoep loopt (in het begin dacht ik dat het regende...), de enorme afstanden om ergens te komen, de Spaanse taal, het gebrek aan Engels-sprekende porteños, de ontzettend aardige reactie als je in het Spaans praat, empanadas eten, rode wijn drinken en zonnen op enorme dakterrassen. Heerlijk!

Buenos Aires betekent ´goede lucht´. Deze naam is ooit bedacht omdat het de enige plek in de omgeving was waar geen moeraslucht hing. Tegenwoordig ruikt het het hier niet meer zo lekker en is de lucht zeker niet schoon. Als er een bus optrekt naast je sta je ongeveer 30 seconden in een zwarte wolk te zoeken hoe je eruit komt. Gelukkig kunnen m´n longen straks bijkomen in de schone lucht van Patagonie.

Vanaf maandag heb ik Spaanse les met allerlei nationaliteiten door elkaar. Ik vind het super leuk om weer eens les te hebben en ik ben super gemotiveerd. Ik herken mezelf niet terug! Geen oefening is me teveel. We hebben een super leuke lerares, die bij alles wat ze uitlegt geluidjes maakt en dingen voordoet. Hilarisch echt. Morgen neem ik een empanada voor haar mee om te bedanken!

En om het integreren nog iets te stimuleren had ik me in Nederland al ingeschreven voor tango lessen. De Argentijnse is heel wat anders dan die we in Nederland leerden bij Janvier (haha...). Veel sensueler en dichter bij elkaar. Zodra je teveel ruimte tussen jou en je partner laat komt de lerares je tegen elkaar aan duwen. Ze zijn hier niet flauw! We kregen les van een vrouw die met Bill Clinton en Julio Iglesias gedanst heeft, een heel charmante dame die samen met haar man deze tangoschool runt. Ik vond het fantastisch.

Morgen laatste les Spaans, ´s avonds asado (barbecue met enorme lappen vlees) en daarna salsa. We staan op de viplijst! Ben benieuwd!

Dikke beso!

ps. Super bedankt voor jullie reacties. Estoy contento!