La Paz is een terechte hoofdstad. Het ligt in een vallei, omgeven door besneeuwde bergen en het is er heerlijk onveilig. Gelukkig heb ik nergens last van gehad, maar het briefje in het hostel over het negeren van naderende politieagenten zegt genoeg. Hoe corrupt het ook is, het leeft er wel. Elke avond is er feest en gaan de speakers vol aan. Na al die dagen dakterrashangen kon ik wel wat beweging gebruiken, dus zodra ´Ai se eu te pego´ te horen was konden we alleen nog maar dansen. Heerlijk!

Wat heel erg leuk was aan La Paz was dat we met een enorm gezellige groep waren. Maud uit Utrecht, ontmoet op het dakterras in Sucre, Sam en Matt uit Australie, ontmoet op het (jawel, alweer) het dakterras in Potosi, Joe uit Cambridge en Emmy uit Utrecht die ik nog ken uit Buenos Aires. Dat worden gezellige empanada feestjes als we weer in Nederland zijn.

Gelukkig hebben we ook nog wat gezien van La Paz zelf, namelijk de witchmarket, de San Pedro gevangenis en het uitzichtspunt killi killi. Op de witchmarket verkochten de meest bizarre dingen, van opgezette baby lama tot middeltje om van je zweetvoeten af te komen (iemand interesse?). Toen ik wilde afrekenen checkte het bijdehante meisje meteen of mijn biljet echt was en of ik niet wat meer wilde betalen. 'Nee nee, chicita, zo werkt dat niet. 15 bolivianos, geen 20 voor die volle zak met spullen.'

De San Pedro gevangenis is een community op zich, er wonen daar hele gezinnen! We mochten niet naar binnen helaas. Hoewel, de beveiligers schrokken ons zo af met hun enorme geweren dat we het niet eens gevraagd hebben.

Na een paar dagen feesten en de stad bekijken was het tijd voor een adrenaline kick. En, dat was het! We hebben de Deathroad gemountainbiked. De weg waar de meeste mensen van afgekukeld zijn is tegenwoordig een ware attractie voor sensation seekers. Beetje creepy is het wel, maar het was zooo gaaf! Met een grote groep, waarvan een groot deel de mensen die ik ken uit Sucre, hebben we de 4 uur lange mountainbike tocht getrotseerd. De regen kwam met bakken uit de lucht waardoor we in de wolken fietste en maar heel af en toe een glimp van de 600 meter diepe afgrond zagen. Het maakte het alleen maar spannender want de weg was modderig geworden en de watervallen waar we doorheen fietsten uitdagender. De gidsen hebben filmpjes en foto's gemaakt, zodat wij onze handen niet van het stuur hoefden te halen. Heel verstandig...

En toen op naar Copacabana met Sam, Matt en Joe. Leuk stadje aan het titicaca meer, beetje jammer dat ik er weinig van gezien heb. Alleen de badkamer(vloer) en m´n bed was goed genoeg. Hoogteziekte kan blijkbaar ook na 3 weken alsnog binnenvallen, autsj! Gelukkig werd ik goed verzorgd door de heren. Doordat het bijna alleen maar regende hebben we snel een bus gepakt richting Peru, en dat is waar we nu zijn: in Arequipa. Een mooie stad die we zo eens gaan bezichtigen.

Nog maar 4 weekjes.......

Adios amigos!

ps. Sorry Em voor het stelen van je blogtitel